طبقه بندی میگو ها
میگوها سخت پوستانی متعلق به ده پایان هستند. تاکنون نزدیک به 2500 گونه از آنها مورد شناسایی قرار گرفته که حدود 300 گونه آنها از نظر اقتصادی بسیار اهمیت دارند. گونه های تجاری میگوی پرورشی در آبهای شور و گرم، مانند آبهای جنوب ایران ( خلیج فارس و دریای عمان ) یا وارداتی و رایج شده برای پرورش در سواحل جنوبی عمدتا متعلق به خانواده پنائیده هستند. پنائیده بزرگترین خانواده میگوهای دریایی مناطق گرمسیری است که بیش از 300 گونه در سراسر جهان دارد و در 12 جنس جای گرفته اند که تقریبا80 %آنها از نظر تجاری و صنعت صید مهم هستند.
ریخت شناسی میگو
میگوها جانورانی خونسرد هستند که مجموعه فعالیت های فیزیولوژیکی آنها مطابق با محیط آبزی است. درجه حرارت داخلی بدن آنها تابع درجه حرارت محیط است. بطور کلی میگوها در آبهای کم عمق یا نیمه عمیق دریاها بین 27 تا 180 متری و در خلیج فارس بین عمق کمتر از 10 تا 30 متری و در مناطقی که بستر دارای حالت گلی- لجنی باشد، زندگی می‌کنند. طول بدن میگو از 7 تا 23 سانتی متر بوده که از دو طرف بهم فشرده شده و از دو قسمت سرسینه که بهم چسبیده و متصل می باشد و قسمت شکم یا دم تشکیل شده است. قسمت سرسینه شامل کاراپاس، روستروم یا خار، چشم مرکب، آنتن های بلند و کوتاه، پاهای قدم زن یا پریوپودها و دهان که بین زواید گیرنده غذا قرار دارد، که بلافاصله به مری و معده ختم می شود. قسمت سرسینه از نظر غذایی برای انسان فاقد ارزش است و معمولا پس از صید از بخش شکمی جدا می شود. قسمت شکمی یا دمی؛ شش بند است که شامل قسمت عضلانی، گوشتی و یا همان بخش خوراکی میگو است و سطح خارجی آن از قطعات کتینی پوشیده شده که در قسمت زیرین هرکدام، پاهای شناگر یا باله های شنا به صورت برگ مانند وجود دارد. انتهای بدن نیز به دم بادبزنی یا باله پره ای ختم می شود که شامل تلسون یا خار دمی است. روده در سطح پشتی در داخل گوشت و زیر پوسته کتینی امتداد می یابد.
پراکنش میگوها از نظر مکان زیستی
میگوها گسترش جهانی داشته و در دریاها، آبهای شور و شیرین از نواحی استوایی تا مناطق قطبی یافت می شوند. به لحاظ درجه شوری آبی که میگوها در آن بسر می برند،
به دو گروه میگوهای دریازی و میگوهای آبهای شیرین تقسیم می شوند. اکثر گونه های دریایی در آبهای کم عمق، یا نسبتاً نیمه عمیق و عموماً به صورت دسته جمعی زندگی می‌کنند. روزها در بستر و زیر رسوبات کف دریا مخفی شده و شب ها برای شکار طعمه
از پناهگاه خارج می شوند. به همین دلیل صیادان در بیشتر مناطق دنیا شب هنگام
برای صید میگو به دریا می روند. هر یک از افراد این دو گروه بسته به اینکه دامنه درجه
حرارت مطلوب برای رشد و تولیدمثل آنها چه مقدار است به دو دسته مختلف تفکیک می شوند: 1 – گونه های آب سرد و شور 2 – گونه های آب گرم و شور
پوست اندازی و رشد میگو
همانند دیگر بندپایان، میزان رشد میگوها به دو عامل: تناوب پوست اندازی ( زمان بین دو پوست اندازی) و افزایش رشد ( در هر بار پوست اندازی چقدر رشد می کند ) بستگی دارد.
به دلیل اینکه بدن میگو با پوشش سخت ( اسکلت خارجی ) احاطه شده، جانور برای رشد باید پوشش قدیمی خود را انداخته و پوشش جدید و بزرگتری را به وجود آورد. پوشش خارجی ابتدا نرم است اما به تدریج سخت می شود.
پوست اندازی غیرطبیعی غالباً اولین فرایند فیزیولوژیکی آشکاری است که وجود استرس را نشان می دهد. بنابراین پرورش دهندگان باید به تغییر دفعات پوست اندازی ( به ویژهکاهش آن ) توجه داشته باشند.
تولیدمثل میگو
میگوهای خانواده پنائیده دو جنسی بوده و هریک از جنس ها، دستگاه تناسلی خارجی مختص به خود دارد.
الف) جنس نر میگو
دستگاه تولیدمثل میگوی نر شامل یک جفت بیضه ( در زیر قلب) ، لوله های اسپرم بر، غدد مولد هورمون است. قسمت خارجی دستگاه تولیدمثل میگوی نر پتاسما نامیده می شود. بیضه ها سفید رنگ و نرم بوده و به یکدیگر متصل هستند. پتاسما از تغییر شکل چین خوردگی های طولی اولین جفت ( پاهای شنا ) تشکیل شده و در میان اولین و دومین پاهای شنا قرار گرفته و اسپرم را به داخل اندام تناسلی میگوی ماده هدایت می کند.
ب) جنس ماده میگو
دستگاه تولیدمثل جنس ماده شامل تخمدان، مجرای تخم بر و منفذ تناسلی است. تخمدان ها یک جفت بوده که از نظر شکل و محل با بیضه میگو قابل مقایسه است. تخم ها در فولیکول های روی سطح تخمدان رشد کرده و از راه مجاری تخمبر خارج می شوند. اندام تناسلی ماده یا تلیکوم ممکن است به صورت باز یا بسته باشد که البته این موضوع به گونه میگوی مربوطه بستگی دارد. به عنوان نمونه، میگوهای موزی، ببری سبز، مونودون و سفید هندی دارای تلیکوم بسته هستند.
گونه میگوی سفید غربی ( وانامی ) دارای تلیکوم باز است.
تغییر حجمی تخمدان معمولاً از قسمت پشتی بدن تا درون کاراپاس میگوی ماده امتداد می یابد که به عنوان شاخص مهمی در تشخیص مراحل رسیدگی جنسی میگوی ماده مورد استفاده قرار می گیرد.
چرخه زندگی میگوی پنائیده
مراحل مختلف چرخه زندگی میگوهای خانواده پنائیده به ترتیب: 1 ) تخم
2 ) لارو ناپلیوس 3 ) لارو پروتوزوآ 4 ) لارو مایسیس 5 ) لارو پیشرفته 6 ) میگوی جوان 7) میگوی بالغ
از آنجا که شروع دوره پرورش میگو در استخرهای خاکی از مرحله لارو پیشرفته )پست لارو ) است، بنابراین به طور مختصر این مرحله از زندگی لاروی میگوها و مراحل پس از آن شرح داده می شود.
لارو پیشرفته میگو:
در این مرحله؛ میگو از نظر شکل ظاهری شبیه گونه بالغ است ولی هنوز به اندازه واقعی نرسیده است و به تدریج به طرف کرانه های ساحلی و آب های لب شور مهاجرت می کند. میگو در این مرحله از زندگی حالت پلانکتونی نداشته و در آب های کم عمق مناطق ساحلی زندگی می کند.
در این محیط لاروها به سرعت رشد کرده و به میگوهای جوان تبدیل می شوند. تغذیه آنها در محیط های پرورشی از آرتمیا، روتیفرها و کوپه پودها است. لارو بعد از گذر از مرحله مایسیس به مرحله پست لاروی تبدیل می شود و بدن آنها شفاف و یک رشته طویل به رنگ قهوه ای تیره از نوک شاخک حسی تا انتهای تلسون کشیده شده است. پاهای شنا دارای مژه می باشند. اندازه ششمین حلقه شکمی بزرگتر از طول کاراپاس است. در دوره های پایانی این مرحله طول بدن و کاراپاس افزایش می یابد و از شفافیت بدن کم شده و رنگشان تیره می شود.
مشخصاتتان را وارد کنید 