سیستم های پرورش میگو
میزان تولید میگو در استخرهای پرورشی را می توان با استفاده از تکنیک های مدرن پرورش همچون انجام عملیات پرورش به صورت اصولی و علمی از طریق تنظیم اندازه استخرها، افزایش میزان تراکم میگو، هوادهی، استفاده از غذای فرموله شده و غیره افزایش داد. این به معنی افزایش قابل ملاحظه در سرمایه گذار و استفاده از تکنولوژی بسیار مدرن است که احتمالا بسیاری از تولیدکنندگان خرد در کشورهای در حال توسعه قادر به تأمین آن نخواهند بود. به طور کلی انواع سیستم های پرورش میگو به شرح زیر هستند:
سیستم های سنتی یا گسترده پرورش میگو
استخرهای مورد استفاده در این نوع سیستم پرورشی معمولاً شکل و اندازه نامنظمی دارند (3 - 20 هکتار) معمولاً هر استخر دارای یک کانال بیرونی به عرض 20-10 متر و عمق 30 الی 60 سانتی متر است. در تایلند قسمت میانی کف استخرها به اندازه حدود 40 سانتی متر از کف استخر بالاتر است تا سطح کف استخرها برای استفاده میگوها بیشتر شود. در حالیکه در فیلیپین کف استخرها به طور کامل مسطح است.
پرورش سنتی میگو به عنوان ساده ترین روش پرورش میگو مورد توجه است. لارو میگو معمولاً از طبیعت تأمین می شود و به فصول مربوطه بستگی دارد. بچه میگوهایی که در این گونه مزارع یافت می شوند یا در زمان تعویض آب وارد استخر شده راند و یا اینکه توسط مزرعه داران از طبیعت جمع آوری شده و وارد استخر می شوند. در پرورش سنتی میزان تراکم بسیار کم است و معمولاً در حدود 5000 -3000 بچه میگو در هر هکتار رهاسازی می شود. در این سیستم پرورش از غذاهای کمکی دستی استفاده نمی شود و تعویض آب به وسیله جزر و مد صورت می گیرد.
سیستم نیمه متراکم پرورش میگو
این روش پرورش بهبودیافته روش سنتی است که در آن از حوضچه های منظم استفاده شده است. استخرهای میگو از جنس خاک هستند و عملیات ساخت آنها با توجه به نوع گونه، شرایط اقلیمی و امکانات موجود صورت می گیرد. استخرها معمولاً مستطیل شکل و دارای اندازه های حدود 3-1 هکتار و عمق آب حدود 1 الی 2 متر است. هر استخر دارای دریچه های ورودی و خروجی جداگانه ای برای فراهم نمودن امکان تعویض آب، آماده سازی استخرها و برداشت محصول است. یک کانال تخلیه به عرض 10 -5 متر و عمق 50 -30 سانتیمتر که از دریچه ورودی تا دریچه خروجی امتداد دارد و همچنین برای تخلیه آب و جمع آوری میگو در زمان برداشت مورد استفاده قرار می گیرد، احداث شده است. همچنین این کانال در روزهای آفتابی به عنوان پناهگاه برای میگو مورد استفاده قرار می گیرد. این نوع استخر به استخر فیلیپینی موسوم است.
در این روش میزان تراکم ذخیره سازی پست لارو بیشتر است، ضمن اینکه از غذای کمکی به صورت دستی استفاده می شود و مدیریت کامل آب شامل تعویض مناسب و گاهی هوادهی اعمال می شود. هم اکنون نحوه انجام این فعالیت در کشورهای مختلف و در نقاط مختلف یک کشور نیز متفاوت است. نرخ تراکم بچه میگو در روش نیمه متراکم از 200000 تا 500000 پست لارو میگو در هکتار متغیر است. غذای کمکی فرموله شده یا تازه به طور روزانه علاوه بر غذای طبیعی موجود در استخر که با انجام کوددهی تولید شده است، به میگوها داده می شود. در این روش استفاده از پمپ برای تعویض آب نیز ضروری است. سیستم پرورش میگو درحال حاضر در کشور ایران از نوع نیمه متراکم با میانگین برداشت 5 تن در هکتار است.
سیستم متراکم پرورش میگو
این روش پرورش دارای پیچیدگی بیشتری بوده و نیاز به سرمایه گذاری زیاد و تکنولوژی پیشرفته دارد. استخرهای پرورش، خاکی و یا از نوع حوضچه های بتونی هستند. از مشخصات مهم این سیستم پرورش وابستگی کامل آن به بچه میگوی به دست آمده از کارگاه تکثیر، نرخ بالای تراکم، استفاده از غذای فرموله شده، استفاده از هوادهی برای افزایش میزان اکسیژن محلول در آب استخر و مدیریت اصولی و علمی آب است. وسعت این استخرها یا حوضچه ها که به استخر ژاپنی نیز موسوم است از 500 الی 5000 متر مربع متغیر می باشند و در ژاپن، تایوان، فیلیپین، تایلند و مالزی استفاده می شوند. خاکریزها ( دیواره های جانبی استخرها ) ممکن است از جنس خاک، خاک با روکش پلاستیک یا بتن باشند. اغلب طرحها دارای دریچه های ورودی و خروجی جدا یا دریچه ورودی کوچک برای جریان عبور آب هستند. سیستم تخلیه به صورت لوله های خروجی مرکزی بوده و دریچه خروج از نوع اسلوئیس یا مانک به نحو مطلوبی توسعه یافته است. تجهیزات پرورش شامل مخازن دایره شکل با ظرفیت 1000 تا 2000 تن و ارتفاع متوسط 2 متر هستند. ذرات شنی کف مخازن را پوشانده است و جریان آب با استفاده از سیستم گردشی صورت می پذیرد. تغذیه میگو با غذای فرموله شده با پروتئین بالا چند مرتبه در روز انجام میشود. نرخ تراکم از 250 الی 300 بچه میگو در هر متر مربع و تولید متوسط 2 تا 3 تن در هر استخر 1000 متر مربعی در هر برداشت و حدود 20 -30 تن در هر هکتار در سال در استخرهای خاکی یا خاکریز بتنی است.